کیارش شاهزاده خونه ما

مامانی اول از این عکست شروع میکنم که خیلی دوسش دارم می بینی که از همون اول پسر زرنگ و متفکر مامان بودی مامانی می بینی که چقد ناز خوابیدی. خیلی خیلی دوست دارم   کیارش مامان ٢٥ روزه بودی که بوبولیتو بریدیم این عکسم رو تخت مطب دکتر امیری در حالی که غرق خواب بودی بابا ازت گرفت. دقیقا١٢/٠٣/١٣٩٠ ساعت ١٢:٣٠ ظهر مامانی اون روز روز بدی واسم بود  و برای اولین بار صدای گریه کردنتو شنیدم همزمان با تو منم اشک میریختم دلم میخواست بترکه، یه سره از این ور به اون ور مطب می رفتم نمی دونستم باید چیکار کنم اصلا آروم نمی شدی روز بدی بود گنجشک کوچولوی من   بابا اون روزا یه عالمه ازت عکسای خوشگل میگر...

مامانی، خنده هات و صدا درآوردناتو دوست داشتم. خنده هات قهقهه داشت و از ته دل میخندیدی وجودت بهم زندگی میداد کیارشم گریه اصلا تو کارت نبود بچه خیلی خوبی بودی فقط دوست داشتی که باهات حرف بزنیم و بازی کنیم منم اون روزا یه سره واست شعر میخوندم شعر حسنی نگو یه دسته گل، عروسک قشنگ من و....تو هم خیلی با دقت گوش میکردی انگار که می خواستی از دهن مامان شعرارو بدزدی و همزمان با من حرف می زدی، مامان فدای اون صدای قشنگت بشه اونقد من و بابا باهات بازی میکردیم که خسته می شدی و خودت به خواب می رفتی بدون اینکه مامان اذیت کنی.  ***اینجا دقیقا ٧٧روزت بود***  فدای اون خمیازه بشه مامان الهی بگردم چقد ناز خوابیدی ...